คำที่อยู่ในใจ

กุมภาพันธ์ 5, 2008 ที่ 17:19 · Filed under Life

ผมชอบสะกดคำในหัวก่อนพูดอะไรออกไป เพราะบางทีนึกไม่ออกว่าคำที่จะพูดนั้น พูดว่าอย่างไร หรือบางทีก็เตรียมประโยคที่จะพูดไว้ก่อนล่วงหน้า สักหนึ่งหรือสองประโยค แถมบางทีเตรียมจะพูดไว้สองประโยค แต่ดันพูดออกมาแต่ประโยคที่สอง เพราะนึกว่าพูดประโยคแรกออกไปแล้ว ทำให้คนที่ได้ฟังงงไปตามๆ กันว่าไอ้นี่มันพูดอะไร(วะ) ยิ่งเดี๋ยวนี้ได้คุยกับภรรยามากขึ้น คนที่งงบ่อยๆ จึงเป็นภรรยาของผมเอง

หลังแต่งงานได้ไม่นาน พี่เจษ ร้าน Easy Easy Internet หน้า ก.ท.ม. แถวๆ ร้านเก่าผม โทรมาสอบถามข้อมูลเรื่องถุงน่องแบบ support เต็มตัวเพราะเข้าใจว่าภรรยาผมเป็นพยาบาลอยู่ศิริราช (ยาและอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่ศิริราชจะถูกมาก) เนื่องจากพี่นก แฟนของพี่เจษ ไปฉีดน้ำเกลือละลายเส้นเลือดขอดที่ขา แล้วจำเป็นต้องใส่ถุงน่องแบบ support เพื่อช่วยให้อาการเส้นเลือดขอดดังกล่าวหายเร็วขึ้น

แฟนผมเองก็เป็นเส้นเลือดขอดที่ขาเหมือนกัน เยอะด้วย เพราะอาชีพพยาบาลต้องยืน เดิน วันละหลายชั่วโมง (ยังไม่รวมชั่วโมงช๊อปปิ้งเข้าไปอีก) พอเป็นเส้นเลือดขอดที่ขาแล้วจะทำให้เมื่อยขาง่าย และบ่อย ครั้นจะไปฉีดน้ำเกลือละลายเส้นเลือดขอด ก็เจ็บ และต้องไปทำหลายครั้ง ผมจึงบอกแฟนว่า “ถึงหนูมีเส้นเลือดขอดที่ขาพี่ก็รัก” (หนูเมื่อยขาก็ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องไปช๊อปปิ้งบ่อย อิอิ)

ที่จริงแฟนผมเองก็ฝากเพื่อนพยาบาลซื้อถุงน่องแบบ support อยู่เหมือนกัน เธอบอกว่าฝากมาเป็นปีแล้ว ยังไม่ได้ของสักที เพราะต้องวัดขนาดแล้วสั่งซื้อจากต่างประเทศ ราคาก็เป็นพันบาทเหมือนกัน แต่ก็ถูกกว่าซื้อตามโรงพยาบาลที่ราคาสองพันบาทขึ้นไป

เมื่อวาน (วันจันทร์) ผมเดินทะลุเซ็นทรัลปิ่นเกล้า จะไปโลตัส ที่ต้องเดินทะลุเพราะเซ็นทรัลเอาแผงเหล็กมากั้นปิดทางเดิน ทำเป็นทางจราจร ดังนั้นถ้าเดินเข้าช่องทางผิดแล้ว ต้องลงไปเดินบนถนน หรือจำต้องเดินย้อนกลับมาไกล จึงเกิดความลำบากเมื่อเดินด้านนอก และการเดินทะลุก็จะได้ถือโอกาสตากแอร์ฟรีด้วย (แหะๆ)

พอเดินเข้ามาในตัวห้างเซ็นทรัล ก็เห็นร้านขายชุด support ทั้งตัวกำลังตั้งแผง แต่คนขายนั่งหันหลังออกมา (คงกำลังแต่งหน้า) ด้วยความเป็นห่วงเมีย อยากช่วยเขาหาซื้อถุงน่องแบบ support ก็เลยว่าจะถามคนขายดูว่ามีของไหม ยืนรออยู่สักพัก ในหัวก็นึกคำที่จะถามเอาไว้ด้วย แต่คนขายก็ไม่เห็นพร้อมสักที ผมลองดูรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ไม่เห็นมีเป็นแบบถุงน่องเลย มีแต่ที่เป็นชุดรัดทั้งตัว (เท่าที่เห็นเป็นเสื้อรัดต้นแขน นม พุง กับกางเกงขาสั้นรัดก้นกับต้นขาเท่านั้น) เลยเดินออกมา ไปทำธุระที่โลตัสต่อ

ตอนที่ก้าวขาออกมาสองสามก้าว ผมก็ยังคงสะกดคำต่างๆ และนึกถึงประโยคที่เตรียมจะถามไว้ในหัว แล้วจู่ๆ ก็ใจหายวาบ เพราะคำที่อยู่ในใจคือ “ขอโทษนะครับ มีถุงยางแบบ support ไหมครับ?”

ลิงก์ถาวร